شعر از سعدی

اول دفتر به نام ایزد دانااکبر و اعظم خدای عالم و آدماز در بخشندگی و بنده نوازیقسمت خود می​خورند منعم و درویشحاجت موری به علم غیب بداندجانور از نطفه می​کند شکر از نیشربت نوش آفرید از مگس نحلاز همگان بی​نیاز و بر همه مشفقپرتو نور سرادقات جلالشخود نه زبان در دهان عارف مدهوشهر که نداند سپاس نعمت امروزبارخدایا مهیمنی و مدبرما نتوانیم حق حمد تو گفتنسعدی از آن جا که فهم اوست سخن گفت

صانع پروردگار حی تواناصورت خوب آفرید و سیرت زیبامرغ هوا را نصیب و ماهی دریاروزی خود می​برند پشه و عنقادر بن چاهی به زیر صخره صمابرگ​تر از چوب خشک و چشمه ز خارانخل تناور کند ز دانه خرمااز همه عالم نهان و بر همه پیدااز عظمت ماورای فکرت داناحمد و ثنا می​کند که موی بر اعضاحیف خورد بر نصیب رحمت فرداوز همه عیبی مقدسی و مبرابا همه کروبیان عالم بالاور نه کمال تو وهم کی رسد آن جا